We (almost) saw a bear!

Dag twee en drie in San Francisco. Gisteren ging mijn "muni-passport" in; een handig kaartje waarmee je drie dagen onbeperkt kan reizen met het openbaar vervoer. Goeie timing want ik werd zaterdag wakker met spierpijn van het heuvels beklimmen. Twee blokken van het hotel is een station voor de cable train. De zon scheen, wat goed was want het enige vrije plekje was aan de buitenkant van de wagen. Daar ging ik dan, net als in de films, de steile heuvels op, mezelf vasthoudend aan een paal om niet weer de heuvel af te rollen. De bestuurder van de wagen, en zwarte man van rond de 50, heeft twee hendels waarmee hij gas kan geven en remmen, maar ook van kabel kan switchen na elke heuvel. Met de twee bellen die hij heeft om het verkeer te waarschuwen kan hij ook "Jingle Bells" spelen. Binnen no-time waren we boven.

Helaas was daarmee het goeie weer ook weer verdwenen. Ik was van plan om over de Golden Gate bridge te fietsen maar in de regen en met een koude wind is dat toch wat minder aantrekkelijk. Ik liep dus maar langs de fietsenwinkel door naar pier 33, waar de boot vertrekt die je naar Alcatraz brengt. Het laatste kaartje van de dag (alweer geluk!) was voor de boot een uur later. Aangezien ik mijn onbeperkt-openbaar-vervoer-kaartje had besloot ik in de streetcar te stappen en een rondje te maken. Streetcars lijken wel een beetje op van die oude VW-busjes maar dan langer en ze rijden net als een tram onder een kabel die ze van stroom voorziet. De mevrouw die de wagen bestuurde had een luide stem (moest ook wel want er waren geen luidsprekers) en schreeuwde bij elke halte wat er allemaal te doen was. Elke vraag die een passagier had over een straat of plaats waar hij of zij moest zijn wist ze te beantwoorden.

Na het rondje voltooid te hebben stapte ik uit en ging in de rij voor de ferry staan. Inmiddels wat het harder gaan waaien en kwam de boot de ene keer een meter boven de kade uit en verdween de andere keer uit het zicht. De loopplank dreef op het water en deinde gezellig mee. Als het even rustig werd gebaarde de bewaking dat een groepje naar de boot mocht proberen te komen. Gelukkig duurde de bootreis zelf maar 20 minuten; niet lang genoeg om zeeziek te worden voor de meeste mensen.

Alcatraz is niet zo'n groot eiland: in een klein half uurtje loop je erom heen. Veel is afgesloten van het publiek omdat het sinds de sluiten van de gevangenis is 1963 niet onderhouden is. Het ijzeren bladert naar beneden van bruggen, planten overwoekeren de meeste plaatsen en van wat ooit huizen waren voor de bewakers staan alleen nog wat betonnen muren overeind. Het enige gebouw wat winddicht is zijn de oude celblokken. Hier begint ook de audio tour, die een levendige schets maakt van hoe het er aan toe ging. Beruchte bandieten komen voorbij (Al Capone (die overigens gek werd nadat ie een SOA opliep)) en ontsnappingspogingen worden omschreven. Velen probeerden het, maar werden gepakt of verdronken terwijl ze naar de kust probeerden te zwemmen. Ik kan de weg wel aardig vinden want in tegenstelling tot San Francisco lijkt Alcatraz wel op ons oude skate spelletje. Inclusief karretje, waar Amerikanen in zitten die te dik zijn om naar boven te lopen.

Aan het eind van de middag, terug op het vaste land, heeft mijn paraplu het begeven en ben ik helemaal verkleumd. Ik besluit naar het hostel terug te gaan met de cable train. Daar aangekomen staat er een rij tot aan de andere kant van het plein met mensen die ook mee willen. Eerst wil ik gaan lopen (alles beter dan een half uur in de koud staan) maar dan bedenk ik me iets. Op de heenweg zag ik dat als de trein bijna vol is, de bestuurder de eerste twee mensen oppikt bij elke halte. Zodoende is het eerlijker want dan staan de mensen halverwege de route niet eeuwig te wachten. Ik loop een heuvel op en stop bij de volgende halte (tegenover EF San Francisco :)). 5 minuten later zit ik warm in de trein, naast de man die me bij de lange rij er op wees dat ik niet voor mocht dringen omdat hij al 40 minuten op een wagen stond te wachten. Hij kijkt zuur. Hihi.

Ik heb het zo koud dat ik maar lekker onder de dekens blijf liggen. Vandaag moest er tenslotte ook al weer om 6 uur af om de bus te halen. Via het hostel kun je verschillende tours boeken. Yosemite National Park had ik vantevoren al ergens zien staan in een reisgids en leek me heel leuk om te bezoeken. Wonder boven wonder kwam ik ook nog echt om 6 uur mijn bed uit (ik weet niet of mijn kamer genoten dat zo leuk vonden) en stapte ik om 6.45 het busje in. Via Oakland en nog wat plaatsen (ik viel in slaap nadat we de bay bridge over waren gestoken) kwamen we na vier uur rijden aan in het natuurpark.

Vervolgens hadden we vier uur de tijd om het park te bekijken. De bus stopte bij "the half dome" en "El capitan", twee van de beroemdste plaatsen in Yosemite. Na veel fotos gemaakt te hebben van het prachtige uitzicht (en Japanners) mochten we zelf weten hoe we de overige twee uur doorbrachten. De meeste mensen uit ons groepje van elf wilden een hike doen die naar een waterval liep. Na een tijdje raakte ik achter op de Australiers met een meisje uit Shanghai (combinatie van slechte conditie en teveel fotos maken :p) en besloten we maar te gaan lunchen en te genieten van het uitzicht. Zoals je op de foto kan zien, zijn er slechtere plekken om je appel op te eten..

Op de terugweg kwamen we twee mensen tegen die omhoog aan het klimmen waren. Ze vertelden over de beer die ze een stukje naar beneden hadden gezien. Ik mijn camera erbij halen, want onze gids had verteld dat ze bijna nooit zwarte beren zag. Helaas hebben we de hele afdaling niks gezien. Vanaf de parkeerplek zijn we met de shuttlebus, die rondjes rijdt door een deel van het park, naar het bezoekerscentrum gegaan. Na de boekenwinkel door gelopen te hebben was het ook alweer tijd on terug te gaan naar de bus en aan de lange terugreis te beginnen.

Morgen wordt het weer hopelijk wat beter en kan ik een tweede poging ondernemen om de Golden Gate bridge te bekijken. Met slecht weer neem ik wel een taxi ofzo, want je moet toch de brug op zijn geweest als je hier bent! Daarna is het tijd om de bus en trein te pakken en door te reizen naar Mexico :) als het weer daar niet goed is, dan eet ik mijn hoed op. Of koop ik een vliegticket naar Brazilië!