Roadtrip

De dagen daarna rijd ik met Aldara rond door Tijuana. Mexicanen zijn lui: als ze naar de supermarkt moeten voor melk (twee blokken verderop) nemen ze de auto. Verder nemen ze middagdutjes, of gewoon random dutjes als ze moe zijn, hebben een drive-through en dan niet alleen bij de Mac maar ook van de lokale kruidvat, en wordt de autowasserij een taco-winkel zodat je je auto kan wassen en tegelijkertijd niet ergens anders heen hoeft om te eten. Maar weer even terug naar het rondrijden. Tijuana bestaat uit verschillende “buurten”, Playa de Tijuana is daar een van. In principe hoef je je buurt niet uit te komen want alles wat je nodig hebt is daar; winkels, scholen, enzovoorts. Vanaf je 16e mag je al autorijden dus weet de kleine Mexicaan precies hoe je overal komt. Luidkeels met de radio meezingend vertelt ze me dingen over hoe de stad in elkaar zit, verhalen over plaatsen, en waar je het beste eten kan krijgen. Oh, het eten. Ik wordt volgepropt met allemaal dingen die ik nog nooit geproefd heb: taco’s, quesedillas, burrito’s, molè en nog tientallen dingen waarvan ik de naam al weer vergeten ben. Normaal ben ik echt een watje met nieuwe dingen proberen, maar dit keer had ik me voorgenomen gewoon alles te eten wat me voor werd gezet. Zo nu en dan krijg ik tips of wordt er iets aan de bestelling veranderd zodat het niet super pittig is. En eigenlijk vind ik alles lekker. Zelfs taco’s met geitenvlees.

Woensdag avond gaan we naar de film met Aldara’s zus en haar vriend. Vantevoren hebben ze een soort mixdrankje gekocht om op te drinken in de auto (Ximena’s vriend rijdt en blijft nuchter). De film kost maar drie pesos (16 pesos = 1 euro), maar ik hoef geen alcohol meer als de film één keer begonnen is. De titel is “The Impossible”, en het verhaal gaat over een gezin dat op vakantie is in Thailand in 2004 wanneer de tsunami ze overspoelt. Je ziet letterlijk hoe iedereen aan zijn verwondingen komt, beetje teveel op zo’n groot scherm. (Toch raar, vroeger was ik nooit zo’n watje).

Donderdag gingen we op een mini-roadtrip. Eigenlijk wilde ik wel naar Marifer rijden, de andere Mexicaan, maar Torreon vond ze toch wel een beetje te ver weg (18 uur in de auto, hihi). Het werd dus Rosarito, in de zomer een toeristisch plaatsje maar in de winter best rustig, twintig minuten verderop. Het gezang wordt onderbroken met een klacht over de tolhuizen. De snelweg loopt door heel Baja California, het uitsteeksel aan de linkerkant van Mexico zeg maar, en je moet 39 pesos betalen (2€). Vroeger was het echter maar 32 pesos. Als je het omrekent naar euro is het dus vijftig cent omhoog gegaan, maar volgens mij gaat het meer om het principe. De regering kan doen wat ze willen, en nieuwe regels bedenken waar het uitkomt. De radio gaat weer aan na het betalen van de 39 pesos en we rijden de heuvels op en neer langs de kust. De lucht kon niet blauwer zijn. De donkerblauwe zee golft om het land heen aan de rechterkant, en links zijn de bergen. Tussen Tijuana en Rosarito is er geen plekje waar geen huizen langs de kust staan. De meeste zijn wit en steken af tegen de horizon. In de bergen staan luxe vakantiehuizen met veel reclameborden er tussen. Eenmaal in Rosarito is het volgepakt met grote hotels en bars. We rijden via de hoofdstraat naar de boulevard. Aldara parkeert de auto in een zijstraatje vlak bij het strand, met de zin “Hopelijk staat ie er nog als we terugkomen”. Welcome to Mexico.

Het brede strand is praktisch leeg: alleen in de zomer ligt het hier vol met toeristen. We zoeken een plekje op en het zonnetje schijnt zo lekker dat ik in mijn t-shirt in het zand kan liggen. Naast on staat een kraampje met kokosnoten en ananassen erop. Natuurlijk komen er meteen van alle kanten verkopers aanlopen die hun kettingen en pennen kwijtwillen. Met mijn blonde haar en 1 meter 80 trek ik ze aan, maar zodra ze er achter komen dat ik maar één woord Spaans spreek wenden ze zich tot Aldara die ze dan af mag wimpelen terwijl ik lekker lig te genieten van de zon. Na een tijdje zend ze me eropuit om een kokosnoot te scoren. Na wat instructies loop ik met pesos op zak loop ik op blote voeten die kant op. De mevrouw zoekt een mooie voor me uit en hakt plakken schil eraf, met een enorm kapmes, totdat er een holte tevoorschijn komt. Met twee rietjes loop ik terug naar Aldara, die met haar jarenlange kokosnoten-ervaring meedeelt dat ik een goede koop heb gedaan én niet eens ben afgezet! Het kokoswater is heerlijk, maar wat ze er erna mee doen vind ik wat minder: ze hakken hem aan stukjes en doen de verse kokosnoot schil in een bakje met veel citroensap en zout erover. Dat mocht Aldara mooi opeten.

Na een Blue Hawaiian lopen we weer terug naar de auto (hij staat er nog!) en rijden weer zingend terug. Een paar blokken van hun huis woont de huisarts waar we even langs moeten om wat te vragen. Er is een soort inham waar we de auto parkeren, daarna hoef je maar een stoepje op te lopen en dan loop je zo het kamertje in van de huisarts. Het is niet de eerste keer dat het door me heenflitst “dat zou in Nederland niet door de keuring komen”. Ik weet niet zo goed wat ik er van moet denken . De man zit achter een houten bureau. Links is een deur naar nog een ander kamertje. Zijn bureau staat volgebouwd met poppetjes en dingetjes die ik niet echt kan plaatsen. Er staat ook een boekenkast waar behalve een bult Spaanse boeken over aandoeningen ook foto’s staan van zijn kinderen(?). Het topstuk is toch wel de kleine jaren zestig tv’tje dat staat te tetteren van het moment dat we binnen komen totdat we weer weg gaan. Het geheel, inclusief de dokter, is bedekt met een laagje stof. Wat er allemaal gebeurt weet ik niet want het gaat natuurlijk supersnel in het Spaans, maar als we weer naar buiten loopt belt Aldara eerst haar oma want ze moest veel teveel betalen. Haar oma kent de dokter dus dan had ze wel wat korting kunnen krijgen. Ik zie haar nog contant betalen met Pesos. Er schieten allemaal vragen door m’n hoofd. Geen bonnetje voor de verzekering? Betaalt hij wel tax? Blijkbaar mag hij ook zelf de prijs bedenken. Ik stel ze niet; we draaien alweer de hoofdweg op. Sommige dingen gaan nou een keer zoals ze gaan.

De kleine Mexicaan neemt me mee naar het toeristische centrum van Tijuana. Het begint al te schemeren, en alweer is het niet zeker of we naar huis rijden of lopen als ze de auto in een zijstraatje parkeert. Ik zie alleen maar bars, restaurants en souvenirwinkeltjes, en verdacht veel pharmacies. We komen aan bij dé toeristische attractie van Tijuana: een ezel geschilderd als een zebra (in Nederland zou de partij van de dieren er de zelfde avond nog achteraan zitten). Blijkbaar is dit een Mexicaans gebruik want als ik het later aan Marifer vraag kijkt die er ook niet raar van op. De oude mannen die naast de ezel staan ratelen wat in het Spaans tegen Aldara en voor ik het weet zitten we op de kar die achter de ezel staat. Er komen twee sombrero’s in fluorescerende kleuren tevoorschijn, en voor ik het weet staan we op de foto en willen ze geld zien. We zijn in een goeie bui en de oude mannetjes zijn best gezellig dus we sluiten een deal.

Ten slotte wil Aldara me die dag nog meenemen naar een plaats. We rijden over kronkelende weggetjes steeds meer omhoog. Als de weg vlak wordt stop ze en stappen we uit. Vanaf hier kun je de hele stad zien. Alle heuvels met de huizen die ik ook zag toen ik net aan kwam. De zon is nog net niet onder dus de lucht kleurt paars. We staren samen naar het uitzicht en nu besef ik pas hoe lang deze dag was. Ik schiet was foto’s en daarna rijden we naar huis voor het late avondeten. Helemaal volgepropt neem ik snel een douche en kruip daarna in mijn Mexicaanse bed met 7 dekens. Halverwege de film val ik in slaap.