Regen & regenbogen

Het eerste wat me opviel toen ik vanuit het vliegveld naar buiten liep, was de geur. Overal staan bloemen en planten die ik nog nooit van mijn leven heb gezien, en door de hoge vochtigheidsgraad in de lucht krijg je echt het gevoel alsof je midden in de jungle staat. Het is nog steeds heel onrealistisch om hier rond te lopen. Ik weet niet of het al wel tot me doordringt dat ik toch echt in een soort paradijs ben. Hotels zijn omgeven met grote palmbomen en watervallen, maar het valt niet uit de toon. Alles is hier groot, groen en kleurig.

Dinsdag ochtend begonnen meteen mijn lessen om half negen. Opstaan was geen probleem, toch nog een voordeel van mijn jetlag. De school bevindt zich aan de andere kant van de straat, in het Waikiki Trade Center. Je loopt door de starbucks, scoort eventueel ontbijt daar, en stapt daarna in de lift naar de elfde verdieping. Ik volg een ander lesprogramma dan in New York. Daar deed ik de University Preparation en hier de Intensive course. Daar merk ik toch wel een groot verschil tussen. In de eerste les kon er nog net een voorstel rondje vanaf maar daar hield het ook wel mee op. Ze zijn er aan gewend dat de klas steeds verandert. Woensdag had ik een les waarbij de leraar zich niet eens even voorstelde. Ik weet nog steeds zijn naam niet. Best wel raar aangezien we hiervoor een hele hechte klas hadden. De inhoud van de lessen is ook anders: ik was gewend om discussies te voeren en essays te schrijven de vorige twee semesters, maar we gaan nu weer terug naar het Engels, met woordjes en grammatica leren. Nu ben ik vreselijk slecht in grammatica dus dat wordt nog wat.

Na de les heb ik het meisje uit het vliegtuig weer getroffen. Nader onderzoek wees uit dat haar hotel letterlijk een minuut lopen is van waar mijn kamer is, wat ons gisteren nooit is opgevallen in het donker. We hebben over het strand van Waikiki gelopen, wat weer een minuut verderop is. Ik geloof niet dat dit mijn favoriete strand wordt: het ligt stampvol met toeristen. Honolulu is sowieso dé toeristische trekpleister van Hawai'i. Het schijnt dat één op de drie mensen die er rondloopt een toerist is. Binnenkort dus maar op zoek naar een ander strand wat te bereiken is met de bus. Desalniettemin was het wel leuk om eindelijk een beetje de buurt te ontdekken waar ik de komende weken woon. Ik kan er niet zo goed tegen dat ik nog niet precies weet waar ik ben en hoe ik daar weer weg kom.

Vanochtend was ik vrij en ben ik weer met haar mee gegaan. Dit keer hebben we gesnorkeld in Hanauma Bay aan de zuidoost kan van het eiland. De baai is ooit een vulkaan die uitgebarsten is en daarna een krater is geworden die vol is gelopen met water. Na dertig minuten rijden in een busje komen we aan bij de bovenkant van de krater. Overal waar je kijkt zijn bomen met lianen eraan, planten, gras. Het water in de baai is zo blauw dat je precies kan zien waar het koraalrif loopt en waar het een stuk dieper is. Met onze spullen lopen we een zigzag paadje naar beneden en komen aan op het strand. Ook hier is het redelijk toeristisch maar het is nog vroeg dus het is te doen. We lopen naar de linkerkant van de baai en proberen daar voorzichtig onze spullen uit totdat we er wat vertrouwt mee zijn en flipperen dan wat verder van de kust. Ik dacht dat het heel moeilijk zou zijn om vissen te vinden maar dat valt mee: boven het zand zwemmen niet zo veel vissen maar bij het reef in de buurt zwemmen vissen in alle kleuren van de regenboog. We hebben een kaartje meegekregen met daarop plaatjes van alle vissen die er kunnen zitten, maar ik heb maar een paar namen onthouden: the dotted box-fish en de christmas fish. We hebben geen schildpadden gezien maar voor de eerste keer was het zeker geslaagd.

Twee uur later rijden we weer terug naar de stad, ik heb immers ook nog les in de middag. Vlak nadat we in het busje stappen begint het keihard te regenen. De chauffeur kijkt er niet raar van op volgens mij. Het valt me wel op hoe snel de wolken hier tevoorschijn komen en weer wegtrekken en hoe plaatselijk de buien kunnen zijn. Wat ik ook niet gewend ben is dat het gewoon warm is als het regent: het maakt niet uit dat ik in mijn korte broek terug loop naar mijn kamer.

De drie lessen die ik daarna heb zijn een beetje apart. Het eerste uur is een lecture over basketbal, iets waar ik inmiddels al expert in ben omdat Marifer er altijd over praat, en daarna hebben we iLab, waar ik de enige ben die niet zo goed weet wat er moet gebeuren. Verder ben ik ingedeeld op level C1-3, wat betekent dat ik gemiddeld-gevorderd ben (het is ingewikkeld om uit te leggen) maar dat mensen er vergeleken met New York (ja, ik vergelijk alles met New York) toch wat minder snel uit hun woorden komen. Het scheelt dat ik maar vijftien keer tachtig minuten les heb in de week en daarna dus mooi het eiland kan gaan ontdekken, want anders zou ik er wel een beetje kriegel van worden.

Als ik me aan het eind van de middag op geef voor de barbeque morgenavond, verschijnt achter de receptionist een hele heldere regenboog tussen de donkere regenwolken. "Wauw!" zeg ik, "mooie regenboog!". "Je bent hier nog niet zo lang zeker?" "Nee, twee dagen, hoezo?" "Nouja dat gebeurt hier heel vaak".
Nope, het nog steeds niet tot me doorgedrongen dat ik hier in een mini-paradijs zit.