Strandwandeling

Na de vierde aflevering "Lost" van vandaag kijk ik uit het raam en besluit: this is it. Als ik nu weg ga kan ik de zonsondergang vanaf het strand bekijken en foto's maken. De afgelopen week heb ik twee en een half seizoen van "Lost" gekeken (voor de mensen die net zoals ik onder een steen hebben geleefd; 6 seizoenen over een vliegtuig dat neerstort op een onbewoond eiland waar vervolgens rare dingen gebeuren, en wat toevallig op O'ahu gefilmd is). Het is hoog tijd om achter m'n laptop vandaan te komen en weer eens wat uit te gaan voeren. Ik pak mn camera, vind in de chaos onder mijn bureau een paar slippers en loop naar de lift. Deze zonsondergang gaat niet aan mijn neus voorbij.

Vanaf de residentie is het tien minuten lopen naar het strand. Door de International Market is het nog een stukje over de boulevard en dan sta je op Waikiki Beach. Het eerste stuk van de markt loop ik met een boog omheen; een paar weken terug beloofde ik een mevrouw terug te komen met cash om een souvenir van haar te kopen en vervolgens ben ik er tussenuit te knijpen. Ze zag er uit alsof ze met een schoen achterna zou komen als ik niet terug kwam, dus tot ze me vergeten is ontwijk ik het steegje.

De afgelopen twee weken heb ik niet zoveel uitgevoerd. Veel te weinig voor mijn gevoel. Behalve 55 afleveringen over mensen die rare dingen ontdekken en vervolgens dood gaan, heb ik nog een paar horror films gekeken, heb ik geprobeerd de saaie lessen door te komen (oke, ze zijn niet allemaal saai, maar één lerares kan ik niet zo goed uitstaan) en heb ik de starbucks wat te vaak bezocht. Mijn kamergenoten zijn heel lief en nodigen me elk weekend uit voor alle feestjes, maar ik sla de uitnodigingen af en geniet van een kamer voor mezelf. Één dezer dagen zal ik nog een keer vroeg opstaan om een wandeling te gaan doen. Maar mijn vorige twee pogingen eindigden bij de uit-knop van de wekker.

Inmiddels ben ik voorbij het politiebureautje en de surfplanken verhuur en loop ik Waikiki op. De zon heeft de hele dag op het strand kunnen schijnen dus het lichtbruine zand voelt warm aan tussen mijn tenen. Toch apart dat het zand hier niet eens op een natuurlijk manier is heen is gekomen: elk jaar in november komt er een groot schip vanuit Australië zand brengen. Goeie deal: daar hebben ze genoeg, terwijl de zee hier elk jaar het meeste zand van Waikiki afspoelt. Ik loop verder en kijk uit over de zee. De golven zijn best hoog vandaag: meestal is zijn ze nog geen meter hoog maar er zijn nu best veel surfers op de golven die een aardig eindje vooruit komen. Ik zet mijn camera aan, die mij vrolijk meedeelt dat ik mijn geheugenkaartje ben vergeten uit mijn laptop te halen... Terug gaan heeft geen zin want tegen de tijd dat ik weer op het strand ben is de zon al lang en breed weg. Dus ik doe maar zoals Mem ooit zei: als je geen foto kan maken, dan moet je maar van het moment genieten. Camera uit, lensdop er weer op en ik loop verder langs de kust.

Niet afgelopen woensdag maar de week daarvoor ben ik met EF een dag naar North Shore geweest. Dat is niet zoals de naam doet vermoeden helemaal aan de noordkant van het eiland, maar het rechte stuk vanaf de westelijke punt totdat het land weer een bocht maakt. Hier is het een stuk rustiger en kijk je de hele tijd tegen bergen en natuur aan in plaats van hotels. Met een groepje van 14 mensen reden we via de snelweg en vervolgens langs door een stel dorpjes naar de mooiste stranden die ik ooit heb gezien. Het was zonnig en na een uitgebreide lunch ging ik voor het eerst echt zwemmen in doorzichtig-blauw water. Ik had mijn zwembril meegenomen zodat ik onder water rond kon kijken. Beide kanten van het strand waren beschut door de rotsen en het water was heel rustig. Het leek me eerst heel eng om onder water te gaan maar ik was te nieuwsgierig om het niet te doen dus nam ik diep adem en dook onder. Het water was bijna net zo helder als een gewoon zwembad, behalve dat de bodem bedekt was met golfjes zand. Ik draaide rondjes om mijn as totdat ik weer lucht moest happen. Mij tweede keer onderwater zwom ik een willekeurige kant op en was nog steeds verbaasd hoe ver ik kon kijken. Met mijn enorme snorkel ervaring, ahum, kon ik nog net bedenken dat ik op deze zandbodem geen vissen zou vinden want die hangen allemaal bij de rotsen rond. Dus begon ik vanuit het midden van het strand naar links te zwemmen, waar ik vanaf de kant een paar rotsen had gezien. Bij de rotsen aangekomen ik voor het eerst in het echt zeeschildpadden. De eerste keer dat ik onder dook zag ik alleen maar een geel visje. Na een hap adem ging ik weer onder, en opeens zwom er iets groots voor mn neus langs. Met en halve hartverzakking kwam ik boven maar mn nieuwsgierigheid won het weer eens dus ging ik weer onder water en ontdekte dat het een zeeschildpad was. Hij zwom een stukje verder langs de rots en ik zwom er van een afstandje achteraan. Na een rondje achter hem (of haar?) aan te hebben gezwommen was ik super enthousiast en wilde ik het liefst over het hele strand roepen dat er een schildpad zat maar dan had iedereen gedacht dat ik gek was of zo. Dus ging ik terug naar de groep op het strand, hield ik mn enthousiasme een beetje in en vertelde op een hele "coole" manier dat er een zeeschildpad bij de rots verderop zat, als iemand er belang bij had. En heel frustrerend maar niemand is meer van zoiets onder de indruk :p! Dus ik besloot maar weer terug te gaan naar mijn ontdekking en zwom nog twee rondjes om de rots met de schildpad. Later die dag gingen we nog naar een ander strand, waar ik een heel stuk uit de kust nog een wat grote schildpad ontdekte die drie meter diep tussen wat rotsen op het zand te lag relaxen.

Terwijl ik hier aan terug denk en over Waikiki beach verder loop, snap ik niet waarom mensen niet net zoals ik zo enthousiast worden van zulke dingetjes. De meeste mensen zijn rond deze tijd al van het strand af in plaats van dat ze van de zonsondergang genieten. Ik kom stelletjes tegen die het niet eens zijn over de plannen van vanavond, mensen die tegen me aanstoten zonder sorry te zeggen (sinds ik hier woon vind ik dat raar) en mensen die haastig op zoek zijn naar hun restaurant. Zo nu en dan zitten er gelukkig wel mensen tussen die even stilstaan om naar de zee te kijken of elkaar de liefde te verklaren.

Het strand maakt hier een bocht en om verder te kunnen moet je over een soort stoep tussen de hotels en de zee lopen. Alle grote (en dure) hotels komen langs; Marriott, Hyatt, Hilton. Soms is de chloor lucht van de zwembaden zelfs sterker dan het zout van de zee. Langs het pad staan fakkels die over heel Waikiki verspreid staan. In groepjes van drie torenen ze twee meter de lucht in. Elke avond steken een paar mensen ze aan met de hand, een half uur voordat de zon onder gaat. Toeristen (of zal ik gewoon maar Aziaten zeggen?) ontwijkend loop ik verder.

De zondag nadat we naar North Shore waren geweest besloot ik met de bus het eiland rond te gaan. Vanaf de residentie moest ik eerst naar Ala Moana, een shopping mall en bus terminal in één. Vanaf daar gaat er één keer per uur een bus die meer of minder het eiland rond gaat. Het was heel leuk om onderweg kleine dorpjes te zien lokale mensen, en tientallen strandjes waar gezinnen hun zondagmiddag doorbrachten. En als je tussen de bergkammen doorrijdt lijkt het alsof het niet echt is, omdat al het groen zo mooi is. Eerst was ik van plan om te stoppen bij het strand maar de bus deed er langer over dan gedacht (en ik was mn handdoek vergeten, klein foutje) dus bleef ik maar zitten totdat ik bij de overstap terug naar Honolulu was, om vervolgens midden in dat dorpje dramatische levensverhalen uit te wisselen met een vreemdeling bij de bushalte.

Inmiddels baal ik nog steeds dat ik mijn geheugenkaart vergeten ben. De zon is nu een grote vuurbal die bijna ondergaat. Er zit een bocht in het strand en Diamond Head, een uitgestorven vulkaan die je van bijna overal in Honolulu kan zien, verdwijnt achter de hotels. Een koppel doet een poging om een foto's van zichzelf te maken met een bord met de tekst "Waikiki Beach" op de achtergrond. De poging faalt nogal dus ik bied aan om een foto voor ze te maken. Heb ik toch nog één gemaakt vandaag!

Het strand loopt achter het oorlogsmuseum langs. Daar zijn we afgelopen week op excursie heen geweest. Nu vind ik geschiedenis wel interessant, maar de manier waarop de Amerikanen pronken met hun oorlogen daar kan ik niet zo goed tegen. Er is een galerij met de foto's van het "ere peleton" van Honolulu, het 442e regiment dat in Pearl Harbor tegen de Japanners heeft gevochten. Nu wil het toeval dat al deze mannen Japanse voorouderen hebben. Dat hele oorlog gedoe is sowieso al verschrikkelijk, en dan laten ze die mensen ook nog hun eigen familie afschieten. Ben ik de enige die dat verkeerd vind?

Na het museum is er een park genaamd Fort DeRussy park. Hier en daar groeien palmbomen en andere machten bomen met lianen over de takken. Tussendoor staan bankjes en kun je barbecueën. Er is een groot podium opgebouwd met daarvoor luxe opgemaakte tafels. Door de speakers klinkt een mannenstem in taal die ik niet kan verstaan. De bewaker weet me te vertellen dat een groot Japans reisbureau een feest organiseert om de mensen te bedanken dat ze zoveel geld betalen om met hun organisatie naar Hawai'i te komen. Het vuurwerk wat ze af gaan steken kan ik vanuit mijn kamer waarschijnlijk niet zien vanavond want die heeft uitzicht naar de andere kant van de stad. Maar dat maakt niet uit want gisteravond hebben we ook al een show gehad.

Ik loop weer terug door de stad. De stoep is geplaveid met grote gladde stenen dus ik loop gewoon door op blote voeten. Als het regent kan ik niet eens op slippers doorlopen want na drie jaar zijn ze zo glad aan de onderkant dat ik uitglijdt op de natte stenen. Ik volg de toeristische route naar huis want het is inmiddels donker en er dwalen best veel daklozen rond door de straten. Zo nu en dan ligt er eentje rechts op een bankje te slapen. En als ik naar links kijk, dan rijden de rijkste mensen van de stad in hun sportwagens rond. Voor de grap loop ik langs een kraampje met telefoonhoesjes waar de verkopers altijd dezelfde vraag stellen: wat voor telefoon heb je? Als ik antwoord dat ik geen telefoon heb weten ze nooit wat ze moeten zeggen. Hihi.

Terug in de residentie sta ik te wachten op de lift (het duurt een eeuwigheid, één van de twee is kapot) krijg ik nog een boze blik van de mevrouw achter de balie omdat ik met zandvoeten de lobby in ben gelopen. Ik moet vaker de deur uit, denk ik als de lift langzaam omhoog gaat. Maar eerst mijn aflevering "Lost" afkijken.