I <3 Maui

Oorspronkelijk zou ik met EF op "schoolreisje" naar Maui. Lekker makkelijk want je hoeft niets zelf te regelen en omdat je met veel mensen bent is het relatief goedkoop. Helaas ging het net deze maand niet door. Na wat twijfelen besloot ik om toch wel te gaan, want dit is de enige kans die ik er voor heb. Dus na wat telefoontjes met vervelende (en niet zo snuggere) reisorganisaties was alles geregeld maandag!

Vrijdagochtend (heel vroeg) vloog ik van Honolulu Airport naar Kahului Airport, welgeteld 32 minuten. Je bent nog helemaal van het uitzicht aan het genieten en dan word de daling al weer ingezet. Van daaruit werd ik meteen opgepikt voor een dag tour over het eiland. Een Filipijns meisje zat al te wachten toen ik uit het vliegtuig kwam en de andere acht mensen zouden we onderweg oppikken. Na een telefoontje bleek echter dat vier mensen hadden afgezegd en vier niet op waren komen dagen, wat betekende dat we een prive tour hadden! Echt geweldig. Onze tour guide, Ed, scheurde in het busje naar onze eerste bestemming: de top van de Hale'akala vulkaan. Ondertussen vertelde hij over de omgeving, geschiedenis, de suikerplantages en de dorpjes waar we doorheen reden.

De Hale'akala is een van de twee vulkanen die Maui hebben gemaakt, en is al meer dan 200 jaar niet meer actief. Op een gegeven moment is de krater geexplodeerd en is de oostkant in elkaar gezakt. Als je dit van de bovenkant bekijkt ziet het er echt heel apart uit; net een Mars-landschap. Er staat een bezoekerscentrumpje waarvan je de zonsopkomst kan zien als je er vroeg genoeg bent. De wolken blijven in de krater hangen als een hele dikke mist, die heel snel opkomt maar ook snel weer wegtrekt. Binnen vijf minuten tijd kun je eerst kilometers ver kijken en daarna alleen maar wit. Helemaal op de top van de berg kun je The Big Island zien liggen en is een observatorium. Ook heel bijzonder is een plant die verder bijna nergens groeit: een grote zilverachtige cactus, die een keer in de dertig jaar zijn bloemen laat zien. Helaas ben ik de naam vergeten.... Gelukkig zijn er wel foto's!

Daarna zijn we de koude berg weer afgereden en zijn we rond het kleine rondje van het eiland gereden. Er zijn wel snelwegen maar om van A naar B te gaan moet je op een of andere manier over minstens twee zandweggetjes. De dorpjes zijn zo leuk! Allemaal houten gebouwtjes in de kleuren van de regenboog. Locals laden spullen in hun pick-up truck om een dag te gaan surfen, anderen staan op de stoep te praten en te kijken wat voor toeristenbusjes er nu weer aan komen. We stoppen in een klein dorpje om daar beroemde soezen te proeven. Het winkeltje is donker, er brandt maar een tl-buis, en rommelig. Toch weet iedereen blijkbaar dat dit een goeie plek is om je brood en gebakjes te halen; achter de toonbank staan dertig dozen om weggebracht te worden. Voor het middageten stoppen we in Lahaina. De zuidkant van het eiland is merkbaar een stuk droger en warmer. De bergen zijn hier ook meer bruin dan groen. Lahaina was vroeger de plek waar de Japanners verbleven om daar op walvissen te jagen. Elk jaar tussen december en maart komen namelijk de sperm whales (geen idee hoe je dat vertaalt) vanuit Alaska naar de baai om daar hun jongen te baren. Nu het walvissen seizoen over is is het ook relatief rustig qua toeristen. Heerlijk want ik ben Honolulu soms wel een beetje zat, met alle schreeuwende en zeurende toeristen en al die hoge gebouwen.

Nadat we de grootste Banyan boom ter wereld hadden gezien gingen we verder naar de I'ao valley, waar de restanten van de ander vulkaan die Maui heeft gemaakt liggen. Links en rechts torenen de groene bergen boven de weg uit en aan het eind ligt een trap waar je omhoog kan klimmen voor een uitzicht punt op "the needle". De omgeving is zo mooi, het is bijna niet te omschrijven. Overal is groen, er lopen riviertjes hier en daar, onverwacht komen er kleine gebouwtjes tevoorschijn. Ik heb al bijna net zoveel foto's gemaakt als in mijn hele tijd in Honolulu.

Aan het eind van de dag word ik weer afgezet bij het vliegveld, waar de gratis (woehoee!) shuttle van het hostel me op komt halen. De receptioniste komt uit Duitsland en voor de tweede keer vandaag word ik overspoeld met informatie, en gaat ze ook doodleuk Duits tegen me praten omdat ik mee deelde dat ik dat verstond. Inmiddels ben al bekaf want het is zeven uur 's avonds en ik was om half 5 m'n bed al uit. Gelukkig schakelt ze weer over op Engels. Het hostel is super! Het zit in een wat oudere buurt genaamd Wailuku. Het ligt bijna tegen de bergen aan en heeft vanaf het balkon uitzicht op de zonsopkomst. Er kunnen acht mensen in mijn kamer maar we zijn maar met zijn drieeen. Ik verken de buurt een beetje, maar het is al donker en er lopen wat rare figuren rond dus ik stort me maar voor het eerst sinds ik naar Hawai'i vloog weer in een boek. Net als ik op bed wil gaan komt mijn kamergenoot thuis en begint met de oren van het hoofd te praten. Eigenlijk moet ik morgenochtend om vijf uur mijn bed al weer uit omdat ik een uur(!) naar de verzamelplek van mijn volgende tour moet lopen. Maarja het is ook zo leuk om verhalen uit te wisselen met wildvreemde mensen dus zitten we nog een goed uur te praten. Als ik haar vertel over mijn problemen met transport omdat ik geen auto kan huren, biedt ze me aan om me te brengen. Als referentiekader: haar eerste vakantie op Hawai'i was al voor de eerste maanlanding dus dat bestempel ik als betrouwbaar. Hihi.

Zo gezegd zo gedaan dus hoef ik pas om zes uur mijn bed uit. Ze rijdt een beetje chaotisch maar ik hoef niet te lopen dus ik klaag niet. Ons ontmoetingspunt is blijkbaar in een restaurant van een superdeluxe golfbaan. Het uitzicht is specatulair; de bergen met daaromheen de ochtend mist die langzaam wordt weggedreven door de zon. Eerst heb ik geen idee wat ik moet doen; er zitten al een stuk of honderd mensen in de zaal te ontbijten en er staan een handvol busjes op het parkeerterrein. Ik besluit maar croissantjes te scoren en te wachten wat er gebeurt. Net op het moment dat ik toch maar besluit op zoek te gaan naar iemand van de toer loop ik letterlijk tegen de goeie persoon aan: Lynn is mijn tourguide. Een native Hawaiian die vier kinderen heeft, drie kleinkinderen, waarvan eentje net high school heeft afgerond en ze houd niet van slangen. Voor de rest houd ze ook niet op met praten. Ik word voorgesteld aan al de andere mensen in mijn busje; twee mensen uit Engeland, drie stellen uit Amerika en een meisje met haar opa en oma. Op een of andere manier word ik altijd een beetje zenuwachtig als ik met allemaal van-zichzelf-Engels-sprekende mensen in een ruimte zit en dan wordt mijn Engels ook automatisch heel beroerd :p heel leuk. Gelukkig was het ijs snel gebroken toen niemand mijn naam uit kon spreken. De rest van de dag werd ik "G" genoemd.

De tour ging over het hele grote rondje van Maui. Halverwege ligt het dorpje "Hana", en de weg wordt dan ook heel toepasselijk "The road to Hana" genoemd. Voor de aardigheid moet je het maar eens opzoeken op google maps: het zigzagd heen en weer, op en neer, naast een afgrond, maar wel met het beste uitzicht wat ik ooit heb gezien. Ik heb ook nog eens een van de beste plekjes in de bus: ik zit aan de linkerkant en kan dus de hele weg de zee zien. Nou ben ik al een tijdje niet reisziek geweest maar het zat op een gegeven moment wel op het randje. Gelukkig moesten we zo nu en dan even stoppen om snellere auto's langs te laten. Lynn heeft de route natuurlijk al duizend keer gerend dus die weet precies waar je hard kan rijden en waar je hard moet toeteren omdat er iemand je in de bocht niet kan zien aankomen (ja, om het nog spannender te maken is de weg in twee richtingen te rijden). Het was prachtig. Na elke bocht kwam er weer een nieuw uitzicht op de kust of een nieuwe waterval. Soms hadden we foto stops maar meestal reed en praatte Lynn gewoon door. Het was best interessant wat ze vertelde, maar soms was het ook gewoon lekker om mn neus tegen het raam te drukken en naar buiten te staren met het verstand op nul. Volgens mij is dit het mooiste stukje natuur wat ik ooit gezien heb.

Onze eerste grote stop was bij Black Sand Beach. Het strand zelf is niet zo groot, maar wel bijzonder wat het zand is pikzwart van de vergruisde lavastenen. Eromheen waren grote lavarotsen met gaten erin die de lava ooit gemaakt heeft. In het park hebben we geluncht met de hele groep, waar de Amerikanen aan het zeuren waren over hoe duur studeren wel niet is, waarna ik mooi op kon scheppen over Nederland. De volgende grote stop was bij de "Seven Sacred Pools". Ze zijn niet heilig en er zijn ook geen zeven, maar het is wel mooi. Helaas konden we er niet zwemmen omdat het waterpijl te hoog stond. Het zijn een paar watervallen op een rij met daaronder poelen maar als het water te snel naar beneden komt dan wordt je de poel uitgespoeld en dat is niet zo handig want dan ligt je in de zee.

We zijn op dit punt nog steeds op de noordelijke kant van het eiland en na een tijdje komen we in Hana. Eigenlijk is dit het kleinste dorpje wat ik tot nu toe heb gezien op dit eiland. Ironisch dat je daar goed vier uur voor onderweg bent. We kijken wat rond in de souvenir winkeltjes en vervolgen dan onze weg. Lynn wijst ons grote huizen aan waar beroemde mensen in wonen of hebben gewoond, en deelt vol trots mee dat ze ooit (back in ' 92!) Steven Spielberg heeft rondgereden toen hij Jurassic Park aan het opnemen was in Hawai'i. De weg lijdt naar een kerkje toe, met een grote banyan boom ervoor. Op de begraafplaats ligt Charles Lindbergh begraven. Moet ik met heel schuldig voelen als ik niet weet wie dat is?

Sinds we Hana uit zijn, is er iets veranderd, maar ik kan er eerst niet zo goed opkomen wat. Als ik naar de grond kijk ontdek ik het: we rijden niet meer op asfalt maar op een zandweg. Goeiemorgen! Alsof het nog niet spannend genoeg was met alleen maar haarspeld bochten en afgronden! Het probleem is dat er niet genoeg mensen op Maui wonen, er dus niet genoeg wegenbelasting kan worden geind, met als gevolg dat ze maar twee mijl weg per jaar kunnen aanleggen. Met nog 14 mijl te gaan zijn ze dus over zeven jaar klaar..

Inmiddels zijn we aan de zuidkant van het eiland en word het steeds droger om ons heen. De jungle en de watervallen zijn verdwenen. Er is echter nog een verassing: we rijden de bocht om en voor ons is een enorme vallei die gevormd is door een gletsjer, long long time ago. Het zal er op de foto wel niet zo spectaculair uitzien maar neem maar van mij aan dat het de moeite waard was. Een stukje daarna begint gelukkig de verharde weg ook weer. Het is het eind van de middag en van bovenaf is het punt waar de oude vulkanen samen komen alweer te zien. Ik weet Lynn ervan te overtuigen om mij bij het hostel af te zetten dus gelukkig hoef ik weer niet vijf kwartier te lopen! It must be my lucky day.

En daar zit ik nu te typen. Morgen is mijn laatste dag hier en ik ga denk ik maar het mooiste strand opzoeken en daar zwemmen en zonnen. Dat is volgens mij ook mijn laatste optie want ik heb nog precies elf dollar en zeventig cent over tot en met donderdag. Maar ik heb absoluut geen spijt dat ik toch naar Maui ben gegaan! Morgen ga ik nog een dagje genieten en dan vlieg ik 's avonds weer terug naar Honolulu. En ik vrees dat dan het grote aftellen toch echt gaat beginnen. Over twee weken sta ik alweer op Nederlandse bodem, maar het dringt nog niet echt door...

Foto's komen nadat ik mijn pizza op heb!