Hawai'i update

Het is zeven uur 's avonds. Ik zit op mijn balkon op de negende verdieping. Er staat een warme kom met pasta naast me en een groot glas sinaasappelsap. Vanaf hier kijk ik uit op allemaal andere gebouwen: voornamelijk hotels maar ook business gebouwen. Tussen de wirwar van hoogtes loop een boulevard met daaraan winkeltjes en palmbomen. Als ik over de leuning van het balkon hang kan ik aan de linkerkant net een groene heuvel zien waar van onder naar boven steeds minder huisjes staan.Ik weet dat het strand ergens aan de rechterkant moet zijn, maar dat kan ik niet zien. Had ik al verteld dat ik in mn korte broek en t-shirt zit en het nog steeds 22 graden is?

Mijn lange reis begon maandagochtend vroeg. Om kwart voor vijf stond ik op om de laatste dingen in mijn koffer te stoppen en daarna naar het treinstation te sjouwen. Marifer, Justine en Romina waren allemaal al voor mij vertrokken dus ik was de laatste van "onze" kamer. Gelukkig is Jenny vorige week verhuisd dus dan laat ik het toch nog in vertrouwde handen achter. Jenny en de Mexicanen aan de overkant van de hal kwamen nog van bed om gedag te zeggen. Wat zal ik onze gang missen zeggen. De afgelopen twee weken is langzamerhand bijna iedereen vertrokken. Zelfs met alle schreeuwende Spanish speaking people, maffe chinezen en met deuren slaande mensen, ga ik het enorm missen.

Na zes maanden zou je toch zeggen dat ik vlekkeloos met de subway overweg kan. Niet dus. Tijdens het inpakken zal ik mijn metro card wel ergens in hebben gestopt, ik kan hem in ieder geval terplekke niet meer vinden. Na met één hand een one-way kaartje gekocht te hebben (de andere had ik nodig om mijn handbaggage en grote koffer te beschermen) kom ik nog half vast te zitten in het draaipoortje (is natuurlijk ook niet gemaakt om koffers door te duwen) en pak ik daarna de verkeerde uptown trein om vervolgens acht blokken te hoog uit te komen, mijn koffers twee enorme trappen op en af moet slepen om weer bij mijn goede trein te komen. En dat allemaal op de vroege ochtend.

Vanaf Penn Station zou het heel gemakkelijk moeten zijn om naar Newark Airport in New Jersey te komen, namelijk via Amtrak naar de Airtrain die je dan weer meeneemt naar de goeie terminal. Nou is het echter het geval dat de twee staten New York en New Jersey dit punt samen beheren, en er volgens mij allebei geen biet om geven of het allemaal wel goedkomt. De ene medewerker stuurt me naar rechts en de politieman die ik daarna vraagt heeft geen idee en vindt haar iPhone ook veel interessanter. Uiteindelijk kom ik op een platform terecht en loop de trein in. Voor me staat een man van een jaar of 30 in een kastje met elektriciteit te prutsen. Twee opties schieten door me heen: 1) Hij is de trein aan het kapen en ik ga dat vliegtuig niet halen of 2) Hij is een medewerker van de trein, wat heel goed uit zou komen aangezien ik me op dit punt nogal verdwaald voel en mijn trein over 2,5 uur er vandoor gaat. Gelukkig was het het laatste.

De chaos houdt nog niet op: eenmaal op het vliegveld wil ik mijn koffer inchecken, blijkt dat niet 53 lbs het maximum gewicht mag zijn, maar 50. Midden in de terminal mag ik dus mijn koffer open prutsen (drie sloten) en bedenken hoe ik anderhalve kilo kwijtraak. De shampoo moet er maar aan geloven, en mijn slippers prop ik nog bij mijn handbagage in (die overigens ook niet aan het limiet voldoet maar dat wegen zeg gelukkig niet). Ik kan meteen doorlopen naar de gate want inmiddels heb ik nog maar 1 uur en 45 minuten voordat ik vlieg.

Hier loopt gelukkig alles vlekkeloos. Mijn papierwinkel is in orde, alles gaat door de scanner en wordt goedgekeurd, en bij de gate trek ik mijn schoenen weer aan. Na al dat gestress heb ik helemaal geen zin om ook nog eens haantje de voorste een plekje in het vliegtuig te veroveren dus blijf ik rustig zitten tot de boarding rij wat korter wordt. Mijn boarding pas wordt gescand en ik loop door. "Oh mevrouw, wij moeten helaas uw handbaggage inchecken omdat er niet meer genoeg ruimte is bij de passagiers". Heel leuk; nu gaan ze rond gooien met mijn koffer waar mijn camera en laptop inzitten en kunnen ze hem vervolgens mooi kwijtraken.

Het eerste stuk van New York naar Phoenix valt best mee; de ongeveer 4,5 uur gebruik ik voornamelijk voor charmante dutjes met mijn mond open tussen twee zakenmannen in. Phoenix - Honolulu duurt voor mijn gevoel echter eeuwen (de piloot had ons al gewaarschuwd dat die zes uren wel zes dagen leken) en ookal vliegen we met de de zon naast ons, het voelt alsof het tijd is om naar bed te gaan. Twee films later is het bijna tijd om te landen en begin ik nog eens een gesprek met mijn buurvrouw. Blijkbaar is ze zelf ook uit Westchester vertrokken vanochtend en moet ze ook nog een naar bijna het zelfde adres in Honolulu als ik. Goed moment om een taxi te delen en mijn eerste vriendschap op Hawai'i te sluiten. (Mijn koffers zijn gewoon aangekomen trouwens, doemgedachten vielen alweer mee)

En dat is dus allemaal nog maar 48 uur geleden, ook al heb ik in de tussentijd voor mijn gevoel al honderdduizend dingen gedaan. Mijn kamer deel ik met twee anderen, een Deense genaamd Stine en een Franstalige-Belgische genaamd Pauline. Na het half uitpakken ben ik toch maar gaan slapen omdat ik toch wel echt heel moe was. Ik had nog net genoeg puf om te vertellen dat als ze last hadden van mijn gesnurk er oordoppen in mn toilettas zitten.