Wachten wachten wachten.

Het is weer zo'n dag. Een dag waarop ik alleen maar aan New York kan denken; wat er nog moet gebeuren, hoe de reis zal gaan, hoe het op het vliegveld gaat lopen, de transfer, de campus, de lessen, de mensen, de kamer, etc. etc. etc., ik word er gek van.

In mijn kamer is het al net zo'n chaos als in mijn hoofd. In het midden liggen een grote koffer en mijn handbagage koffer. Een paar dagen terug heb ik ze ingepakt om te kijken of het allemaal paste en ik niet over het gewicht heen zou gaan. Ik heb alleen een vreselijke hekel aan koffers uitpakken met als resultaat dat ze nog steeds in de weg liggen (het is een wonder dat ik 's ochtends op weg naar de wekker nog niets gebroken heb).

Kort samengevat ben ik er gewoon klaar voor. En klaar mee. Met al dat wachten. De meeste (ex)klasgenoten zijn bezig met hun college's of nogmaals met de examenklas, terwijl ik aan mijn 15e week zomervakantie ben begonnen. Tijd voor wat actie!

Mijn avontuur bij het Amerikaanse consulaat was wel leuk. Eerst moet je online allemaal rare vragen beantwoorden, vervolgens moet je bellen voor een afspraak, dan naar het consulaat in Amsterdam. Het ging allemaal al lekker bij het telefoontje: ik was een beetje zenuwachtig want je moet natuurlijk niet als een terrorist klinken. Als gevolg vertelde ik Walter dat ik in 1949 was geboren in plaats van in 1994. In de les bij Engels heb ik wel een iemand keihard uitgelachen omdat die zo'n fout maakte, en nu deed ik het zelf. En dat vond Walter niet grappig. Uiteindelijk kreeg ik wel een afspraak dus dat viel al weer honderd procent mee. Op de dag zelf zat ik 's ochtends in de trein van 6.26 richting Amsterdam Centraal. Klaarwakker want eenmaal terplaatse moest ik nog iets ophalen bij het postkantoor. Rennend, in de tram, ren weer rennend kwam ik precies optijd aan bij het consulaat. Voor de deur stonden twee brede Amerikanen alles in banen te laten. Ik moest buiten wachten totdat het tijd was voor mijn afspraak, samen met mensen uit allemaal landen. De "douaniers" haalden de spanning er een beetje af; het meisje naast me was Russisch en dat vonden ze helemaal geweldig. Een ruimte verder was het alleen nog een kwestie van wachten op een stukje Amerikaanse grond. Rechts een cola automaat en om me heen allemaal mensen die om onbekende redenen hier zijn met hetzelfde doel als ik. Het liefst zou ik ze allemaal de hemd van het lijf vragen maar dat lijkt me er niet de goede situatie voor. Na tien keer het introductiefilmpje te hebben gezien is alles geregeld en krijg ik mijn visum thuisgestuurd. Opluchting.

En dat betekent dus dat alles geregeld is. En er niets meer te doen is behalve eindeloos malen over wat er goed en fout kan gaan. En aftellen. Nog twee weken en een dag :)