The aftermath

Een term die The Weather Channel gebruikt om het onderwerp "Sandy" uit te melken totdat iedereen er zat van is. Het is ongeveer twee weken geleden dat de orkaan Sandy aan land kwam, werd gedegradeerd tot een tropische storm en vervolgens tot een normale storm. Zondags werd het openbaar vervoer om 7 uur 's avonds dichtgegooid en kon niemand de stad meer in of uit. Wij zaten op de campus, te wachten op wat er komen ging.

De maandag daarop vervielen alle lessen. Voor de meeste leraren is het onmogelijk om hier te komen zonder openbaar vervoer. De hele dag hing er al een soort spanning, je kon het overal merken. Mensen waren opgewonden over wat er ging komen. Buiten was de wind flink aangesterkt en op een of andere manier geeft het wel een soort kick om de kracht van de natuur te voelen. 's Avonds werden we opgesloten in onze dorms. Een soort sociaal experiment, zoals een jongen uit onze klas het verwoorde; sluit 1000 pubers op in twee gebouwen en kijken wat er gebeurt. Het was best gezellig: mexicanen weten overal wel een feestje te bouwen, en we hebben spelletjes gedaan. Rond een uur of acht kwam ik in de kamer en was het licht uit. Marifer zei dat de stroom was uitgevallen, maar ik dacht dat het een grapje was aangezien we daar al de hele tijd over aan het klooien waren. Ik probeer het lichtknopje maar er komt niks. Een paar minuten later ging de stroom weer aan door de noodgeneratoren. Internet deed het daarmee ook weer en we konden ongeveer volgen wat er in New York City en New Jersey gebeurde. Buiten was het nu echt hard aan het waaien en begon het ook te regenen. Nog steeds opgewonden liepen we van kamer naar kamer om te kijken wat iedereen aan het doen was. In het gebouw naast ons sneuvelden er wat ramen dus besloten we om tape op onze eigen ramen te plakken. Áls er dan iets doorheen vliegt, dan vliegt het glas ons tenminste niet om de oren. Je blijft er lollig over doen, maar ondertussen lagen wel al mn belangrijke spullen bij elkaar.

De avond ging verder, er sneuvelden nog wat ramen en er kwam een enorme tak langsvliegen, maar de storm gaat wat liggen en we vallen in slaap. Dinsdags hebben we geen wi-fi meer, en loopt de school nog steeds op generatoren. Door heel Tarrytown zijn wat bomen omgewaaid, elektriciteitskabels kapot gegaan maar niet iets wat niet binnen een dag kan worden opgeruimd. Woensdags is er wel weer les, en de spanningen ebben weg. Je vergeet eigenlijk al snel weer wat er allemaal gebeurt is. Zo nu en dan gaan we voor internet naar de ijswinkel en hakt de werkelijkheid er weer in: op tv is the Weather Channel te zien, met New Jersey: er zijn dammen doorgebroken, vier dorpen compleet weggevaagt. De zuidelijke eilanden van New York zijn ondergelopen, het puntje van manhattan tot en met 32nd street hebben drie dagen geen elektriciteit gehad, de New York skyline was donker, de New York Marathon gaat niet door omdat de lijken in Staten Island nog op straat liggen. Steeds komt er een beetje meer informatie binnen en zien we hoeveel geluk we hebben gehad.

En toch ga je door. Wat anders ook? Je kan moeilijk de hele dag een beetje na gaan zitten denken over de orkaan. Ik fiets 40 kilometer over de oude Metro North Line, waar de meeste bomen al van het fietspad af zijn gehaald, en we gaan paintballen in Poughkeepsie. Afgelopen week heeft een leerling bedacht om vrijwilligers werk te gaan doen in de gebieden die wel getroffen zijn. De school zorgt voor de bus en je kunt je opgeven om mee te gaan. Nou ben ik de beroerdste niet, en heb op het moment ook niet veel geld om uit te geven, dus heb ik me opgegeven om vandaag mee te gaan. We reden van Tarrytown naar Staten Island in ongeveer 1,5 uur. De zon is nog niet zo lang op en de Manhattan skyline trekt aan me voorbij als was het een film. Ik zou bijna vergeten dat we in een mini-schoolbus zitten met 30 andere mensen. We komen aan bij een soort militair kamp dat is opgeslagen naast een middelbare school. In het midden is een grote witte tent waar er per gezin plastic zakken met eten en schoonmaakmiddelen worden uitgedeeld. Er zijn kraampjes met gratis eten, drinken, toiletten, zelfs gratis medische hulp (en dat is heel wat want dat is anders verrekte duur). Het rode kruis dirigeert de vrijwillergs: we krijgen adressen van mensen die gebeld hebben voor hulp. Na een stevig ontbijt laden we de spullen in en vertrekken naar het eerst huis. We zitten in het zuidelijke deel van Staten Island en je kunt duidelijk zien waar het water allemaal in de straten heeft gestaan; de modder ligt er nog. Bij het eerste huis zijn drie mensen nodig. Talisa wil wel mee, en een knappe Rus ook dus ik besluit om ook snel mn vinger op te steken. Er woont een vrouw van een jaar of 22 samen met haar broer en haar moeder. Ze is ongelooflijk blij als ze ons ziet, maar zodra ik de binnenkant van het huis zie snap ik niet hoe ze blij kan zijn. "Dit was de keuken" zegt ze dood leuk, "en dit de woonkamer". Het enige wat er nog van het huis over is is de fundering samen met de buitenmuren en wat vloeren. Alles is verder weg: van meubels tot en met het isolatiemateriaal. We maken voor haar de achtertuin schoon, die bestaat (bestond) uit een terras met daarop tafels en stoelen. We ruimen de overgewaaide kranten op en vegen het meeste stof weg. De mevrouw kan maar niet ophoduen met ons te bedanken dat we haar komen helpen, en ik zeg dat het ik het echt geweldig vind dat ze zo positief blijft. "Tsja, we leven teminste nog". Ze vertelt dat het water ongeveer 2.50 meter hoog stond. Ik zie opeens de kaart voor me die op het nieuws was: dit was de zogenaamde "red zone" die geëvacueerd had moeten zijn. Veel mensen hebben daar niet naar geluisterd omdat Irene, de orkaan die vorig jaar over de oostkust woedde ook niet veel schade aan had gebracht. De vrouw is de ochtend na de storm letterlijk haar raam uitgezwommen totdat ze een paar blokken verderop weer de grond aan kon raken. Ik snap wel waarom ze zo vrolijk eronder blijft. Haar moeder komt thuis en maakt een praatje met ons. Of de rus toevallig al een vriendin heeft? Ja dus. Daar is dus ook geen beginnen aan.

We worden opgehaald om naar het volgende huis te gaan. Nog steeds in de Red Zone. Zodra we de hoek omkomen zien we de enorme stapels rotzooi die voor op straat liggen: koelkasten, fornuizen, tafels, stoelen, plinten, speelgoed. Één enorme bult per huis. Het water komt niet alleen uit de zee maar neemt ook het water mee vanuit de riolering. Alles wat ermee in aanraking komt kun je dus gewoon weggooien. Twee mannen, een zoon en zijn vader, zijn de achtertuin aan het uitruimen. Niet alleen het complete meubilair maar ook een halve boom liggen in zijn achtertuin. Met een grote groep schiet dat redelijk snel op en dus gaan we naar de kelder om deze te strippen. Alles gaat eruit: plint, eerst laag hout, tweede laag hout, isolatiemateriaal, stalen buizen, random dingen die met het water mee zijn gekomen. Er staat nog een paar centimeter water in de kelder. De eigenaren zijn wat minder blij. Senior geeft vooral aanwijzingen en junior hangt grote verhalen op. Hij is niet meer helemaal nuchter maar ik kan niet geloven dat hij dingen verzint. "Het water stond twee meter hoog, ik riep naar die buurman dat ie niet van zijn dak af moest gaan. Andere mensen waren wat minder slim, die stapten de deur uit en werden weggevaagd. Het was gedaan met ze. Ze hebben ze allemaal hier op het voetbalveld gelegd maar das ook niet zo slim want dat gaat stinken met dit mooie weer". Ze hebben nog steeds geen stroom, niet eens lantaarnpalen. Als het werk in de kelder gedaan is lopen we naar buiten om te wachten op de bus. Er komt een vuilniswagen aanrijden met twee mannen die aan de eerst in de straat beginnen. Onze bus is er nog niet dus we besluiten ze te gaan helpen. De vuilniswagen eet hele koelkasten en barbecues alsof het pakjes boter zijn. Ik word er niet schoner op maar mag gelukkig nog wel de bus in. Als ik mijn mondkapje afdoe ben ik blij dat ik hem de hele dag heb gedragen: de voorkant is bruin.

We rijden terug. De skyline is ook in het donker weer super. Het is stil: iedereen is moe en onder de indruk van vandaag. Mijn kleren heb ik twee keer gewassen; voorschriften van het rode kruis om de chemische troep eruit te krijgen. De medewerker van EF ging haar kleren verbranden. Eigenlijk had ik nog huiswerk moeten maken maar ik kan me er niet toe zetten. Twee weken na Sandy zijn veel wijken nog een ravage. En ik moet morgen gewoon naar school van 9 tot 5.