Pompei!

Ja je leest het goed; Pompei. Met mijn global pass had ik nog een dag over, dus kon ik gaan waar ik wilde. Gisteravond bedacht ik dat ik dus ook wel naar Pompei kon. Als een gek heb ik de wikipedia pagina door zitten lezen om nog even weer wat meer over te weten (Pompei schrijf je tegenwoordig met een "i" bijvoorbeeld). Wekker stond om vijf uur.

Vanochtend werd ik wakker door de zon. Door mn hoofd flitste: "de zon schijnt niet om vijf uur s ochtends". Verslapen, door die stomme telefoon. Het was acht uur, omgekleed, naar beneden gesprint, ontbijt in mn tas gesmeten, naar de bus gesprint, die natuurlijk niet kwam omdat ze hier geen vaste busregeling hebben en er soms vier bussen achter elkaar rijden of een half uur lang niet een komt, bomvolle metro in want het spitsuur was begonnen, Termini ingesprint. Natuurlijk vertrekt er een trein voor mn neus. Volgende rijdt pas om 9.10 maar als ik daar heen loop zie ik dat het een snelle is waarvoor je extra moet betalen. Daar had ik geen tijd voor. Ik kon wel janken. Snel overlegde ik met mezelf: wil ik er echt heen? Ja. Dus ik ga ervoor

Zodoende zit ik nu in de trein van 9.39 richting Napoli, die overigens nog steeds stil staat terwijl het al 9.48 is. Ik haat het Romeinse openbaar vervoer. Maar ik zit in de trein en we houden de moed erin!

Zodra de trein Rome uitrijdt glijdt de rust weer over me heen. Links wordt ik getrakteerd op een partij geweldig mooie bergen, rechts glijden de akkers voorbij die volstaan met wilde klaprozen, met daartussenin dorpjes. Later veranderen de akkers in dorpjes die aan zee liggen. Landschappen die ik me had voorgesteld bij Italie (en die je ook op de kaartjes ziet), maar die ik nog niet gezien had.

Napoli is een vieze stad, net als je op tv ziet. Overal ligt troep en de huizen zijn echt heel oud en niet onderhouden. In het midden van de stad staat een groepje wolkenkrabbers, maar er zit niks anders tussenin, de overgang is groot. Het station daarentegen vond ik schoner en overzichtelijker dan Rome. Met de trein was het nog een half uurtje naar Pompei. In tegenstelling tot wat je zou verwachten van zo'n grote culturele attractie stond nergens een bordje dat de richting aangaf. Navragen bij de informatiebalie leverde alleen een "no Inglese" en een dicht luik op. Achter me hoorde ik echter Engels dus daar ging ik maar op af. Het waren een moeder en een dochter uit Florida. De moeder is een professor Engelse literatuur, spreekt Spaans, Engels en Italiaans, schrijft boeken en Essays en liep met haar notitieboekje in de hand alles op te schrijven wat maar belangrijk kon zijn. We begonnen maar gewoon te lopen, terwijl ik ondervraagd werd door de (over)enthousiaste moeder; waar ik vandaan kwam, wat ik hier deed, waar ik allemaal nog heen ging, hoe ons schoolsysteem in elkaar zit, en natuurlijk ook mijn leeftijd. Elke keer als ik zeg dat ik 17 ben schrikken mensen zich rot :p "dat je dat mag van je moeder!" De dochter heel droog: "ja ik ben 22 en ik mag nog niet eens weg zonder jou". Het was in ieder geval gezellig. Omdat ze op een cruise zaten moesten ze rond half twee al weer weg, tegen die tijd hadden we de afgravingen nog niet gevonden. De moeder vroeg in het Italiaans aan een mevrouw waar ik heen moest en zo scheidden onze wegen. Ik kreeg nog een visitekaartje mee en zal haar wat foto's sturen. Ik vond het uiteindelijk wel (en mocht weer eens gratis naar binnen!).

Door het stadje, ongeveer zo groot als Fochteloo maar met meer huizen, lopen twee hoofdwegen. Helemaal rechts is een amfitheater en aan de linkerkant een badhuis. Op de plaatsen waar 2000 jaar geleden wijngaarden waren aangelegd was dat nu weer gedaan. De oorspronkelijke daken zijn er niet meer, maar de meeste muren staan nog overeind. Een van de hoofdwegen was gesloten (renovatie, zoals op tientallen andere plekken. Het gekke is dat je ze nooit aan het werk ziet.) dus dat deel van het dorp was niet bereikbaar. Sommige belangrijke plaatsen waren wel opengesteld voor publiek, zo had je een restaurantje waar je in kon lopen, een binnenplaats, het theater en een paar huizen. Ik herinner me dat we ooit in de eerste of tweede klas een film hebben gekeken over pompei. De straten zagen er net zo uit, met de enorme keien. Ook een paar "mensen" lagen achter het glas. Waar een mens was gestorven bij de asregens, die uiteindelijk een laag van 6 meter hoog vormden, bleef uiteindelijk een holle ruimte over die archeologen vullen met gips. Zo is te zien hoe de mensen eruit zagen op het laatste ogenblik van hun leven. Heel apart. Wat ik ook nog steeds knap vind is dat ze een heel dorp kwijt konden raken. Zo klein was het amfitheater nou ook weer niet.

Op de terugweg kwam ik erachter wat we fout hadden gedaan: er zijn twee stations in Pompei waarvan de ene afgelegen ligt, maar de andere waar alle toeristische winkels (en toeristen) zijn ligt ook vlak bij de afgravingen. Daar heb ik een stuk pizza gescoord bij wijze van lunch.

Terug in Termini kwam Willemke me van de trein halen en hebben we avondeten gescoord tussen de Fontana di Trevi en het Piazza Navona. Als toetje een McFlurry en het uitzicht op de fontein bij nacht.

En nou is mijn reis bijna over. Mijn backpack zit alweer bijna vol, de treintickets liggen klaar. Morgen alleen nog 14 uur in de trein zitten en dan ben ik weer thuis. Ik vind het wel jammer; in Rome heb ik alles wel gezien maar ik had graag nog verder gewild naar Griekenland, Slovenie en Polen. Aan de andere kant zijn er nog zoveel leuke dingen deze zomer. En wat heb ik veel mensen ontmoet! Door deze vakantie heb ik zelfs nog meer zin om naar New York te gaan en nog beter Engels te leren spreken (afgelopen weken kreeg ik 3x een compliment dat ik goed Engels sprak, weliswaar van twee Canadezen en een Turk maar toch :p). Het was een leuke afsluiter vandaag. Welterusten allemaal! Ik zie jullie weer in Holland :)