muggebulten

73 om precies te zijn. En ik weet dat ik vaak overdrijf maar ik heb ze echt geteld. Al zou ik willen; ik kan gewoonweg niet aan alle krabben. (dit is tussen twee haakjes de tweede keer dat ik dit blog schrijf want de eerste keer was ie weg, drie kwartier typen, grrmmbl).

De temperatuur vandaag was net iets boven de 30 graden; ik ben bruin en geworden en Willemke rood (ook de scheiding tussen haar haar, maar daar mag ik niet meer om lachen). Na het ontbijt gingen we naar Fora Romano, het begin van het oude Rome, waar we een combiticket konden kopen. Alweer mocht ik er gratis in omdat ik nog geen 18 ben, een van de weinige keren dat ik dat leuk vindt (gisteren moesten mn ouders nog een mail sturen naar het hostel om te bevestigen dat ik hier mag verblijven, zucht -.-). Na het bezichtigen van de restanten van het oude Forum en de oude fresco konden we met onze combitickets naar het colosseum, doorlopen langs een rij van 100m (en nee, ik overdrijf weer niet). Dat was de moeite wel waard! Daar hebben we twee rondjes gelopen langs het colosseum, een bovenlangs, een onderlangs. Met de drukte viel het wel mee; ondanks de lange rij kon je in het monument zelf wel gewoon rondlopen. Zonde is hoe het colosseum, en ook het Forum, worden onderhouden. De kant aan de weg is zwart van het roet en bij het forum liggen de oudheden open en bloot. De fresco's kon je gewoon aanraken.

Na onze eerste stuk echte Italiaanse pizza gingen we op zoek naar postzegels. Hoe makkelijk dat is in Nederland (je fietst naar de Bruna en vraagt om een velletje postzegels, misschien lukt het zelfs nog wel bij de Poiesz) zo moeilijk is het in Rome. We werden van de tijdschriftenwinkel naar een Tabacco shop gestuurd, en eindigden uiteindelijk toch maar bij de rij in het postkantoor. Van de volgorde van de getrokken nummers snap ik al niet veel, maar waarom we niet gewoon een strook postzegels meekrijgen gaat me de pet te boven. Na een half uur wachten en tien minuten discussieren met een Italiaanse (ze spreken geen Engels, zelfs niet bij de nationale bank) kregen we postzegels. Uiteraard moesten we wel cash betalen. Vaag.

Met de metro gaan we verder naar de Fonana di Trevi. Er heerst hier een andere metro-mentaliteit: in Parijs heeft iedereen haast, het is nog net geen rennen. Italianen lopen rustiger. Alsof ze denken; ach de metro komt wel. En anders dan nemen we de volgende wel. Zit natuurlijk wel wat in.

Na tien minuten omlopen naar de Fontijn komen we in een soort brij van mensen. De Fontijn zelf is 12 bij 5, en het oppervlak erom heen zal niet veel groter zijn, maar wel de halve wereld wil de fontein zien. Daarna zijn we verder gelopen naar de Spaanse Trappen. Dat vond ik eigenlijk niet zo interessant. Het leek een beetje op de Sacre coeur, alleen dan zonder kerk. Het uitzicht over de stad was wel mooi. Onderaan deze trappen zit de duurste winkelstraat van Rome. In goud staan veel merknamen, en achter de deuren staan de medewerkers klaar om te checken of je chiq genoeg bent om de winkel in te mogen. Niet echt mijn ding dus. Wat me opviel was een tafereel in een klein steegje: naast een peperdure winkel stond een man zijn souvenirs te verkopen, hieronder staat een foto daarvan. Twee dingen in dezelfde stad, in dezelfde straat zelfs, die zo verschillend zijn. Zo raar.

Terug in het hostel maken we pasta. Het woord fiasco is hier op van toepassing, veel meer kan ik er niet van zeggen. Gelukkig kregen we van Shafiq pistaccio ijs, dat maakte het wel weer goed. Onder het ijs kwamen er meer mensen bijzitten; Italianen in hart en nieren die pas om 9 uur aan hun pasta beginnen. Rechts zit Alexis (begin 20, officieel Frans maar al ingeburgde Italiaan) en links een vrouw van halverwege de 40 (die dus officieel te oud is voor het hostel maar ze is het huis gezet door haar man en dat vond Shafiq zielig dus mag ze blijven (ze is ook dokter en spreekt vier talen)). Ook in het hostel verblijft een maffe Indiaan. En dan bedoel ik een echte ("I'm from 150 kilometres below Washington, not from a reservate but from a real nation"). Hij is niet helemaal honderd maar doet niks, behalve dan zeuren over alle chemicaliën die overal inzitten tegenwoordig. Maar goed, Alexis en de vrouw zitten dus tegenover ons te converseren. Beide spreken Italiaans en Frans, maar geen Engels. Het enige wat ik dus kan doen is toekijken hoe ze met elkaar praten. Het gaat over voetbal, alle Nederlandse spelers die ze kunnen bedenken komen voorbij, terwijl ze switchen tussen het Italiaans en het Frans. Eigenlijk hoef ik de taal ook niet te kennen, de gebaren zeggen genoeg: beide zwaaien driftig met hun handen; de vrouw heeft haar kin ferm omhoog als ze het over een romeinse club heeft, terwijl de ogen van de man er bijna uitpuilen omdat hij het niet met haar eens is. Zo eten ze hun pasta. Ik kan er wel uren naar kijken.

Boven op de kamer voel ik me weer schuldig. Ik tref mijn bed voor de tweede keer netjes opgemaakt aan, terwijl ik s avonds alles er af haal omdat het gewoon te warm is om onder de dekens te slapen. Ze zal wel denken; hebben we die weer..

Als ik het zo lees lijkt het alsof wel veel gedaan hebben; maar zo voelt het niet. We gaan best laat heen en komen al voor het eten weer thuis. Het gaat allemaal wat langzamer dan in Parijs. Aangezien Willemke om 10 uur al in bed ligt heb ik dan wel mooi tijd om een boek te lezen. Hopelijk wordt morgen een vollere dag :)

Buenos notto!